sábado, 23 de mayo de 2009

Crónica de una despedida anunciada




¿Recordáis esas palabras de Sócrates recogidas por Jenofonte, con las que consuela a sus amigos diciendo que desde el nacimiento todos estamos condenados a muerte? En esto pensaba el viernes, en el salón de actos del instituto, cuando os veía a todas tan nerviosas, guapas y expectantes en el desarrollo del acto de despedida de vuestra promoción. No me malinterpretéis, mis pensamientos tenían como sujeto no a las personas, sino a vuestro paso por el instituto. Mientras escuchaba las palabras que os dirigían los tutores no podía dejar de pensar en ello. (Lo siento, os toca aguantarme por última vez, porque es mi oportunidad de dedicaros mis palabras como "cuquijefa").


Desde el día que pisasteis el centro por primera vez, vuestro tiempo de instituto empezaba un camino sin retorno hacia el final. Todo lo que empieza acaba, según el dicho popular (y según Sócrates). Comenzasteis siendo unas niñas y habéis culminado esta etapa de vuestras vidas convertidas en unas jóvenes promesas: promesa de actriz (ya me invitarás alguna vez a verte actuar, Julia, y cuando seas una gran estrella no olvides que estuviste en Epidauro), de traductora (Eugenia, recuerda lo mucho que vales), de profesoras de idiomas (Ana, Irene, Cristina, ojalá tengáis la suerte de contar con alumnas como vosotras), de periodista (espero que sí, Laura) o de lo que decidáis (Sandra, Hita, no lo recordaba exactamente, perdonadme el despiste).


La etapa que ahora nace también tiene un destino: su fin, para dar paso a otra nueva. En esto consiste la vida, en una sucesión de comienzos y finales, de muertes y nacimientos, de hechos que nos van haciendo avanzar en nuestro propio viaje por el mundo. Un viaje que, como el de Ulises, estará lleno de peligros y aventuras que lo convertirán en algo único para cada una de vosotras. No me quiero poner muy trascendental, sino recordaros que todo es efímero, y, como dijo el poeta, la vida hay que aprovecharla: carpe diem. pero en cada etapa de una manera. Y ahora empezáis un viaje al resto de vuestras vidas, no hacia el futuro, porque vosotras sois vuestro propio futuro, lo lleváis dentro, y lo iréis construyendo con vuestras aportaciones diarias, con vuestros aciertos y vuestros errores, vuestros éxitos y fracasos; de vosotras depende, en gran parte, cómo será la siguiente fase de vuestra vida: creo que en cada etapa vamos poniendo los cimientos de la siguiente, que se apoya en la anterior, y a su vez es la base de la que le sigue. Vaya rollo que os estoy soltando, eh? Ni que estuviéramos en clase. Aguantad, que ya termino.


Sé que en los años próximos de vez en cuando recordaréis esta etapa de instituto con cierta nostalgia, cuando penséis en esa vida en cierto modo despreocupada de la adolescencia. Cuando sea así, buscad un hueco y pasaos por aquí. Sabed que este será siempre un espacio abierto para vosotras, que podréis visitar siempre que os apetezca (y espero que lo hagáis), me gustará mucho leeros.

Sólo me queda desearos buen viaje y que, como Ulises, encontréis vuestra Ítaca.

11 comentarios:

Anónimo dijo...

¡que bonito Magdalena!
me encanta la foto y el texto que has escrito.

si, ya se ha terminado todo, pero bueno...aunque todas deseabamos que llegase este momento cuanto antes, en el fondo nos da muchísima pena dejar el instituto, ya que dejamos muchas cosas con él, pero lo mejor de todo son las amigas.. , nuestra cuquijefa..,
ja ja, y también todos los recuerdos ,podría enumerar muchisimos felices (otros no tan felices) pero sin duda, me quedo con esa pedazo excursión a Grecia que hicimos este año.

Por cierto, yo (y sandra también) , te defenderemos cuando tengas algún problemilla con la justicia...ja ja ja)

Y ya para terminar desearte un buen viaje a ti también , y que estemos donde estemos siempre nos acordaremos de todo lo que hemos vivido juntas.

¡Muchos Besos!

Laura.

Daniel Lagoa dijo...

Una crónica muy emotiva, Magdalena. Felicidades por ella y por el trabajo bien hecho. Estoy seguro de que tus alumnas te agasajarán con el mejor de los premios a los que un profesor puede aspirar: te recordarán con cariño. Un saludo.

Julia dijo...

Jo, que bonito!!!

Me ha encantado el texto y me he dado cuenta que, sin duda alguna, voy a echar de menos tus discursos, charlas, esos momentos de desesperacion en los que siempre acudiamos a ti para que nos dieras algun consejo y nos consolaras de alguna manera, en resumen voy a echar de menos a nuestra cuquijefa y todos los momentos qe pasamos juntas, buenos y malos, pq de todo se aprende...

Ten por seguro que en cuanto tenga la oportunidad, espero que algun dia la tenga, te invitare para que veas algunas de mis actuaciones y llegue a donde llegue, va a ser imposible que me olvide por mi paso por el epidauro =O.

Bueno no me enrollo mas...




(no llores que se te va a correr el rimel, te va a entrar pintura en los ojos y te van a picar, y no vale la pena...GRACIAS por ese momento, pq conseguiste q mis lagrimas se cambiaran por una sonrisa...)



besitos...^^



Juli.

Anónimo dijo...

Bueno, antes de nada, dicir que eu non son tan orixianl coma vos, pero os sentimentos son os mesmos sen dúbida algunha.
Coma xa dixeron, a foto está moi ben, aínda que saiamos un pouquiños dobradas as de diante...
Sabes de sobra que te botaremos moitísimo en falta, porque aínda que ás veces metas un pouco de caña, pouco a pouco todas démonos de conta de que era en beneficio noso, e non por fastidiar.
Tes razón en que, a primeira vista, semellas una bruxa, pois aínda recordo cando viñeches en segundo da ESo para contarnos de que trataba a asignatura de Cultura Clásica, moi simpática, e ó día seguinte estabas de garda e nós, coma sempre, facendo festa en clase, e Hugo na porta dicindo "Vén a de Cultura Clásica" pero cando te achegaches dixeches "Agora non son a profe de Cultura Clásica; son Magdalena a profe de garda" Algo así foi, pero o recordo non se me esquecerá na vida.
Por isto, chegamos, polo menos eu, a cuarto de ESO en cúltura clásica cun pouco de medo, pero pouco a pouco as cousas foron cambiando e do mesmo xeito que ti nos coñecías a nos, nós tamén facíamonos unha idea de como eras. Digo unha idea porque a partir da primeira clase que tivemos en primeiro de bacharelato, xa se vía que a cousa prometía (dígoo no bo sentido, no referente ó teu comportamento, non a outros asuntiños)
E bueno, aqui estamos,nu periodo un pouco raro, pois aínda que non tiñamos que ir a clase,. hai que estudar na cas...pero a ver quen é o que ten a forza de vontade suficiente para poñerse..... Aínda que non queda outra se queremos chegar a algo na vida!
Máis nada, que xa sabes que Grecia foi e será inolvidable, tanto para nós como para ti, que tamén se che notaba, que es unha profesora exemplar, non é por ser pelota, pero de que eu saiba, ninguén fala tanto coas suas alumnas,e menos lle di a algunha que non pida tanto "perdón"!
Xa está, grazas de verdade por tantas cousas nas que me axudaches, faláchesme con sinceridade e fixéchesme sentir algo mellor. (ala, xa estou chorando)
De verdade, simplemente

GRAZAS

Un bico. Ata mañá.

EUGENIA

Anónimo dijo...

madre mia...
no te preocupes euge q no eres la unica que esta llorando...jaja
al leer lo que has puesto me he acordado de repente de estos dos años en clase.. hemos tenido de todo buenos y malos momentos pero ahora mismo solo me quedo con los buenos...
no se que decir.. jaja simplemente que muchas gracias por todo magdalena, por ayudarnos siempre, por escucharnos, por meternos caña, por ser tutora secreta, por el viaje, por todo...
sin duda son tus clases las q mas voya recordar y las q mas he disfrutado estos dos años! muchismas gracias!


ANA

Anónimo dijo...

OH CIELOS! :D
si esque aunque deseabamos que acabase todo cuanto antes ahora nos da muchisima pena, despues de 6 años "duros" sobretodo este último terminamos y no podemos evitar sentir gran tristeza al saber que ya todo se acabó, nuestro paso por el instituto finalizó para siempre y ahora nuestras vidas daran un giro importante y comenzaran a cambiar, cada una va para un sitio diferente y aunque sabemos que nunca perderemos el contacto y nos veremos todo lo que podamos nada sera igual que cuando nos veiamos día tras día y que pasabamos mas tiempo juntas que en nuestras propias casas.. :D jo, como pasa el tiempo!
Tengo que nombrar tambien ese maravilloso viaje que hicimos todas juntas que sin duda nos unio mas aún y que esta claro que recordaremos toda nuestra vida porque fue un PEDAZO DE VIAJE! y a ti Magdalena por aguantarnos estos dos años, bueno a mi ya desde 4º en cultura aunque no era lo mismo jeje por ser la mejor cuquijefa y porque sabemos que te vas a acordar mucho de nosotras y tambien tu nos echaras de menos :D

UN BESO MUY GRANDE!

Sandra

Jenni dijo...

Niñaaaas :)

enhorabuena a todas!
sólo deciros que se os va a echar un montón de menos en el instituto,y que espero que os vaya todo geniaL en vuestra nueva etapa!:):)

aquí nos quedamos nosotras en el insti un año más..que fijo que se nos pasa más rápido de lo que nos gustaría!

un besazoooo y
mucha suerte en el selectivooo


Por cierto Magdalena,
me gustó mucho esto que les dedicaste^^

Tamy Dee dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Tamy Dee dijo...

Enhorabuena chicas!
Sé lo mucho que habéis trabajado.
Os deseo mucha suerte para el futuro,
y como dice Magdalena veníd a
vernos.
Suerte chicas (:

Luis Inclán García-Robés dijo...

Magdalena:
Tu escrito, muy sentido. Y los comentarios de tus alumnas demuestran que algo (mucho) queda. Sí, es cierto: nuestros alumnos de clásicas tienen un algo...
Suerte y feliz final de curso.

Gabriel Lagóstena dijo...

Si bien es cierto que cerramos un ciclo de nuestras vidas muy importante, merece la pena quedarnos con los recuerdos, que nos hagan mas sabios y nos enseñen a vivir. Tu formas parte de ellos Magdalena, eso es inamovible. Y te lo dice uno de ciencias ;)

Para que veas, yo siempre cumplo :)

Gabryel

LinkWithin

Related Posts with Thumbnails